Forum Dla INTELIGENTNYCH

Kicia · 2010-09-09 17:17:16

Homoseksualizm – czy na pewno nieodwracalny?
CieĂą sugestii, Âże homoseksualizm powinno siĂŞ leczyĂŚ, skazuje dziÂś na kpiny i szyderstwa. A taka wÂłaÂśnie jest gÂłĂłwna teza wydanej ostatnio ksiÂąÂżki "Walka o normalnoÂśĂŚ" holenderskiego psychologa dr. Gerarda J.M. van der Aardwega. Dotychczas na rynku byÂły obecne gÂłĂłwnie publikacje, ktĂłre zachowania homoseksualne promowaÂły lub ubieraÂły w kostium popkultury. Takie zabiegi stosuje siĂŞ teÂż w szkolnych podrĂŞcznikach, proponowanych przez rozmaite stowarzyszenia walki o tolerancjĂŞ, oraz w beletrystce wydawanej przez modne oficyny. Nie wspominajÂąc o historiach z kolorowych magazynĂłw i amerykaĂąskim przemyÂśle filmowym, ktĂłry opakowuje to wszystko we "wzruszajÂącÂą" papkĂŞ (oscarowa "Tajemnica Brokeback Mountain").

Holenderski psycholog zebraÂł w tej ksiÂąÂżce doÂświadczenia ponad 30 lat pracy. Polityczna poprawnoÂśĂŚ kaÂże mĂłwiĂŚ o homoseksualizmie dobrze albo wcale. Homoseksualizm siĂŞ wspiera, Âżywi siĂŞ nim i robi na nim niezÂłe pieniÂądze. HomoseksualiÂści to waÂżna grupa docelowa wielu firm, a z drugiej strony homoseksualni designerzy majÂą ogromny wpÂływ na przykÂład na Âświat mody. Sami wiĂŞc tworzÂą popyt na okreÂślony produkt. Kluby gejowskie, gejowska i lesbijska literatura, parady rĂłwnoÂści i oferty kulturalne "tylko dla gejĂłw", to dla wielu dowĂłd kroczenia w awangardzie postĂŞpu. Dla dr. Gerarda J.M. van der Aardwega i wiĂŞkszoÂści ludzi to wciÂąÂż jednak coÂś nienormalnego. Takiego okreÂślenia nie oÂśmielÂą siĂŞ juÂż uÂżyĂŚ niektĂłrzy "otwarci" katolicy, ktĂłrzy "pochylajÂą siĂŞ" z troskÂą nad dramatem homoseksualisty. I w rytm muzyki "Queen" bĂŞdÂą raczej nuciĂŚ: "too much love will kill you", niÂż otwarcie przyznajÂą, Âże skÂłonnoÂści homoseksualne moÂżna i trzeba leczyĂŚ.
Od zrozumienia do wyleczenia
Holenderski psycholog zebraÂł w ksiÂąÂżce doÂświadczenia ponad 30 lat pracy z 300 pacjentami, majÂącymi problem z homoseksualizmem. "Walka o normalnoÂśĂŚ" to napisany Âżywym jĂŞzykiem praktyczny przewodnik po (auto)terapii homoseksualizmu. To, jak pisze autor, "konstruktywna pomoc
i wsparcie dla mĂŞÂżczyzn i kobiet cierpiÂących na niechciane homoseksualne uczucia i zachowania". W pierwszej czĂŞÂści holenderski psycholog stara siĂŞ zdefiniowaĂŚ homoseksualizm i przybliÂżyĂŚ jego przyczyny. W drugiej przedstawia praktyczne zasady (auto)terapii. Od zrozumienia, czym naprawdĂŞ jest homoseksualizm i co go wywoÂłuje, do podjĂŞcia skutecznej terapii droga jest teoretycznie prosta, choĂŚ w praktyce peÂłna zakrĂŞtĂłw i puÂłapek.
Dla speÂłnienia fantazji
Prekursor leczenia gejĂłw w Holandii po wielu latach praktyki powiedziaÂł: "Nigdy nie widziaÂłem zdrowego i szczĂŞÂśliwego homoseksualisty". Jak pisze , homoseksualizm "nie jest odosobnionÂą preferencjÂą, ale wyrazem specyficznej neurotycznej osobowoÂści". A dogmat o jego nieodwracalnoÂści to mit, ktĂłry sÂłuÂży interesom wyemancypowanych homoseksualistĂłw. Homoseksualizm nie jest wiĂŞc ani zaprogramowany, ani uwarunkowany genetycznie (co wykazaÂły badania na bliÂźniĂŞtach jednojajowych), ani nieodwracalny. NaleÂży go leczyĂŚ jak inne depresje, fobie, obsesje czy inne anomalie seksualne.

Uczucia i zachowania homoseksualne sÂą nabyte. NajczĂŞÂściej w wieku dorastania. Przyczyn jest wiele. WiĂŞkszoÂśĂŚ homoseksualistĂłw ma zaburzony kontakt z ojcem lub matkÂą, lub obojgiem naraz. Do tego dochodzi relacja dojrzewajÂącego dziecka do otoczenia, w ktĂłrym moÂże dojÂśĂŚ do gÂłosu poczucie niÂższoÂści z powodu swojej pÂłci albo niemoÂżliwoÂści wypeÂłnienia typowych rĂłl, jakie siĂŞ z niÂą wiÂąÂżÂą. ChÂłopak, ktĂłry nie uczestniczy w "chÂłopiĂŞcych" zabawach, moÂże przez pĂłÂł Âżycia graĂŚ rolĂŞ bÂłazna, byleby uzyskaĂŚ akceptacjĂŞ rĂłwieÂśnikĂłw. Pod maskÂą "duszy towarzystwa" moÂże kryĂŚ siĂŞ dramat "nienaleÂżenia", jak okreÂśla to holenderski psycholog. InnÂą przyczynÂą moÂże byĂŚ traumatyczne przeÂżycie, takie jak kontakt homoseksualny. Ale takÂże litowanie siĂŞ nad sobÂą i tendencja do tworzenia sobie iluzji na temat swĂłj i otaczajÂącego Âświata.

Homoseksualizm wyrasta na glebie innoÂści, nienaleÂżenia, litowania siĂŞ nad sobÂą i infantylizacji. Egocentryzm jest dla homoseksualnych uczuĂŚ i zachowaĂą idealnÂą poÂżywkÂą. MiÂłoÂśĂŚ homoseksualna nie jest miÂłoÂściÂą, tylko szczeniĂŞcym, sentymentalnym, gÂłĂŞboko narcystycznym pragnieniem erotycznym. "Homoseksualista nie szuka drugiej osoby, ale raczej speÂłnienia swoich fantazji" – pisze autor "Walki o normalnoÂśĂŚ". Para homoseksualistĂłw to dwa "biedactwa", zaabsorbowane sobÂą. To dlatego homoseksualiÂści tak czĂŞsto zmieniajÂą partnerĂłw. Bo dwie osoby tej samej pÂłci nie sÂą w stanie daĂŚ sobie tego, co mĂŞÂżczyzna i kobieta.
Wola zmiany
Aardweg nie wierzy w techniki, ktĂłre streszczajÂą sÂłowa: "zahipnotyzuj mnie, a obudzĂŞ siĂŞ nowym czÂłowiekiem". Jak twierdzi, musimy na nowo odkryĂŚ stare prawdy, takie jak odwaga, szczeroÂśĂŚ, cierpliwoÂśĂŚ, dystans do siebie czy poczucie humoru. Droga do wyleczenia trwa zazwyczaj 5 lat i nie zawsze koĂączy siĂŞ sukcesem. Zaczyna siĂŞ od szczerej diagnozy swojego stanu, prowadzÂącej do samowiedzy. Potem musi nastÂąpiĂŚ codziennie odnawiana decyzja zmiany dotychczasowego Âżycia. Samodyscyplina, dystans, pokora i zdrowa samoakceptacja – to kolejne elementy prawidÂłowej terapii. A wiĂŞc zrozumienie, trening i rzecz kluczowa – prawidÂłowo ukierunkowana wola.

Aardweg przyznaje, Âże ludziom religijnym jest Âłatwiej, gdyÂż "z homoseksualizmem jest tak samo jak z innymi niemoralnymi dziaÂłaniami: im wiĂŞksza wewnĂŞtrzna moralna dezaprobata, tym Âłatwiej powiedzieĂŚ »nie«". A podejÂście metafizyczno-psychologiczne daje najlepszÂą gwarancjĂŞ zmiany. NajwyÂższy czas obaliĂŚ mit o nieodwracalnoÂści homoseksualizmu. Jest to jedna z tych bzdur, w ktĂłre – jak pisaÂł George Orwell – tylko intelektualiÂści mogli uwierzyĂŚ.

Kicia · 2010-09-09 17:18:24

Badania przedstawione w niniejszym opracowaniu przeczÂą mitowi jakoby pociÂąg pÂłciowy do osĂłb tej samej pÂłci byÂł uwarunkowany genetycznie i nie do zmienienia oraz oferujÂą nadziejĂŞ na zapobieganie i leczenie.
1. NIE RODZÂĄ SIĂ TAKIMI
Szereg badaczy prĂłbowaÂło znaleÂźĂŚ biologicznÂą przyczynĂŞ pociÂągu pÂłciowego do osĂłb tej samej pÂłci.Media promowaÂły sugestiĂŞ,Âże „homoseksualny gen” zostaÂł juÂż odkryty,ale mimo szeregu prĂłb Âżaden z szeroko reklamowanych wynikĂłw nie zostaÂł naukowo potwierdzony.Szereg autorĂłw poddaÂło te badania szczegĂłÂłowej recenzji i stwierdziÂło,Âże nie tylko nie dostarczajÂą dowodu istnienia genetycznej podstawy pociÂągu pÂłciowego do osĂłb tej samej pÂłci,ale nawet autorzy tych doniesieĂą tego nie twierdzÂą.
Gdyby pociÂąg pÂłciowy do osĂłb tej samej pÂłci byÂł determinowany genetycznie,naleÂżaÂłoby siĂŞ spodziewaĂŚ,Âże identyczne bliÂźniĂŞta bĂŞdÂą miaÂły podobne preferencje seksualne.Jest jednak dÂługi szereg raportĂłw o identycznych bliÂźniakach,ktĂłre nie posiadajÂą identycznych preferencji seksualnych.Historie okreÂślonych przypadkĂłw czĂŞsto ukazujÂą rolĂŞ czynnikĂłw Âśrodowiskowych,ktĂłre wpÂłynĂŞÂły na rozwiniĂŞcie siĂŞ rĂłÂżnych ukÂładĂłw zainteresowaĂą seksualnych u identycznych bliÂźniakĂłw,co wspiera opiniĂŞ,Âże pociÂąg pÂłciowy do osĂłb tej samej pÂłci jest rezultatem wspĂłÂłdziaÂłania szeregu rĂłÂżnych czynnikĂłw Âśrodowiskowych.

IstniejÂą jednak ciÂągÂłe prĂłby przekonania opinii publicznej,Âże pociÂąg pÂłciowy do osĂłb tej samej pÂłci ma podÂłoÂże genetyczne.Takie prĂłby mogÂą byĂŚ motywowane politycznie poniewaÂż ludzie,ktĂłrzy uwierzÂą w to, Âże preferencje seksualne sÂą determinowane genetycznie i niemoÂżliwe do zmienienia bĂŞdÂą bardziej skÂłonni do reagowania pozytywnego na ÂżÂądania zmian w prawodawstwie i w nauczaniu religijnym.Inni prĂłbowali udowodniĂŚ genetyczne podÂłoÂże zainteresowaĂą homoseksualnych po to,by mĂłc wnosiĂŚ do sÂądĂłw o prawa oparte na tej „niezmiennoÂści”.

Zdrowy rozwĂłj psycho-seksualny wiedzie w sposĂłb naturalny do zainteresowania osobami pÂłci odmiennej.PrzeÂżyte urazy,bÂłĂŞdy wychowawcze i grzechy/przestĂŞpstwa mogÂą powodowaĂŚ odchylenia od tego wzorca.Nie naleÂży osĂłb identyfikowaĂŚ z ich emocjonalnymi,czy rozwojowymi,zaburzeniami,tak jakby stanowiÂły one istotĂŞ ich toÂżsamoÂści.W sporze miĂŞdzy esencjonalizmem i spoÂłecznym konstrukcjonizmem,ten,kto wierzy w prawo naturalne,bĂŞdzie staÂł na stanowisku,Âże ludzie posiadajÂą istotowo toÂżsamÂą naturĂŞ-albo mĂŞskÂą albo ÂżeĂąskÂą -oraz, Âże chore skÂłonnoÂści -takie jak pragnienie zaangaÂżowania siĂŞ w czyny homoseksualne -zostaÂły wtĂłrnie uksztaÂłtowane,a wiĂŞc mogÂą ulec przeksztaÂłceniu.

Roztropnym wiĂŞc chyba bĂŞdzie unikaĂŚ gdzie siĂŞ tylko da okreÂśleĂą rzeczownikowych „homoseksualista” i „heteroseksualista”, poniewaÂż ich uÂżywanie zakÂłada determinizm oraz rĂłwnorzĂŞdnoÂśĂŚ stanu mĂŞÂżczyzn czy kobiet takimi jakich ich stworzyÂł BĂłg,z osobami doÂświadczajÂącymi pociÂągu pÂłciowego do osĂłb tej samej pÂłci lub praktykujÂącymi homoseksualizm.
2. POCIÂĄG PÂŁCIOWY DO OSĂB TEJ SAMEJ PÂŁCI JAKO OBJAW KLINICZNY
RĂłÂżni ludzie doÂświadczajÂą pociÂągu pÂłciowego do osĂłb tej samej pÂłci z rĂłÂżnych powodĂłw.ChoĂŚ zachodzÂą pewne podobieĂąstwa w ukÂładzie rozwojowym,kaÂżda osoba ma swojÂą wÂłasnÂą historiĂŞ.W historiach indywidualnych osĂłb doÂświadczajÂących pociÂągu pÂłciowego do osĂłb tej samej pÂłci,czĂŞsto wystĂŞpuje jeden,lub kilka z poniÂżej wyszczegĂłlnionych faktĂłw:

* Alienacja w stosunku do ojca we wczesnym dzieciĂąstwie, poniewaÂż ojciec byÂł odbierany jako ktoÂś wrogi lub daleki,gwaÂłtowny lub alkoholik
* Matka nadopiekuĂącza (wobec chÂłopcĂłw)
* Matka potrzebujÂąca i oczekujÂąca wiele (od chÂłopcĂłw)
* Matka emocjonalnie niedostĂŞpna (dla dziewczyn)
* Rodzice, ktĂłrzy nie zdoÂłali ukierunkowaĂŚ identyfikacji z wÂłasnÂą pÂłciÂą,
* Brak zabaw „z bijatykÂą” (u chÂłopcĂłw)
* Brak identyfikacji z rĂłwieÂśnikami tej samej pÂłci
* NiechĂŞĂŚ do sportĂłw zespoÂłowych
* Brak koordynacji rĂŞki i oka i w konsekwencji dokuczanie przez kolegĂłw (u chÂłopcĂłw)
* Wykorzystanie seksualne lub gwaÂłt
* Fobia spoÂłeczna lub ekstremalna nieÂśmiaÂłoÂśĂŚ
* Utrata rodzica z powodu Âśmierci lub rozwodu
* Oddzielenie od rodzica w krytycznym okresie rozwojowym

W niektĂłrych przypadkach, pociÂąg pÂłciowy do osĂłb tej samej pÂłci lub homoseksualna aktywnoÂśĂŚ towarzyszÂą pacjentom z innymi zidentyfikowanymi schorzeniami psychologicznymi, takimi jak:

* silna depresja
* myÂśli samobĂłjcze
* ogĂłlny niepokĂłj,
* naduÂżywanie ÂśrodkĂłw chemicznych,
* zakÂłĂłcenia zachowaĂą u mÂłodzieÂży,
* „graniczne” (borderline) zakÂłĂłcenia osobowoÂściowe
* schizofrenia
* patologiczny narcyzm

W niektĂłrych wypadkach zachowanie homoseksualne pojawia siĂŞ pĂłÂźniej w Âżyciu jako reakcja na przeÂżycie traumatyczne takie jak aborcja,czy gÂłĂŞboka samotnoÂśĂŚ
3. MOÂŻLIWOÂŚĂ PREWENCJI POCIÂĄGU PÂŁCIOWEGO DO OSĂB TEJ SAMEJ PÂŁCI
JeÂżeli emocjonalne i rozwojowe potrzeby kaÂżdego dziecka sÂą prawidÂłowo zaspakajane,zarĂłwno przez rodzinĂŞ jak i przez rĂłwieÂśnikĂłw,rozwĂłj pociÂągu do osĂłb tej samej pÂłci jest bardzo maÂło prawdopodobny.Dzieci potrzebujÂą czuÂłoÂści,pochwaÂł i akceptacji ze strony obojga rodzicĂłw,rodzeĂąstwa i rĂłwieÂśnikĂłw.Takie spoÂłeczne i rodzinne sytuacje nie zawsze jednak majÂą miejsce,a potrzeby dzieci nie zawsze sÂą Âłatwe do zidentyfikowania.NiektĂłrzy rodzice mogÂą siĂŞ zmagaĂŚ z wÂłasnymi problemami i nie sÂą w stanie dostarczyĂŚ wÂłaÂściwej troski i wsparcia potrzebnego ich dzieciom.Czasami rodzice pracujÂą bardzo ciĂŞÂżko, a szczegĂłlna osobowoÂśĂŚ danego dziecka czyni wÂłaÂściwe wsparcie i opiekĂŞ trudniejszymi.NiektĂłrzy rodzice widzieli wstĂŞpne oznaki,szukali pomocy specjalistycznej i rad,ale otrzymali niewystarczajÂące,a w niektĂłrych przypadkach wrĂŞcz bÂłĂŞdne zalecenia.

Poradnik Diagnostyczny i Statystyczny amerykaĂąskiego stowarzyszenia psychiatrycznego definiuje zaburzenie identyfikacji pÂłciowej u dzieci jako silnÂą,trwaÂłÂą identyfikacjĂŞ z odmiennÂą pÂłciÂą,brak satysfakcji z wÂłasnej pÂłci i preferencje dla roli odmiennej pÂłci w zabawach i fantazjach.NiektĂłrzy badacze zidentyfikowali jeszcze inny mniej wyraÂźny syndrom u chÂłopcĂłw -chroniczne poczucie braku mĂŞskoÂści.ChÂłopcy ci, choĂŚ nie angaÂżowali siĂŞ w zabawy w odmiennej roli pÂłciowej,ani w takie fantazje,ale czujÂą siĂŞ gÂłĂŞboko nieadekwatni w swojej mĂŞskoÂści i majÂą prawie lĂŞkowe reakcje na zabawy z bijatykÂą we wczesnym dzieciĂąstwie oraz silnÂą niechĂŞĂŚ do sportĂłw zespoÂłowych.Szereg badaĂą wykazaÂło,Âże dzieci z zakÂłĂłceniem toÂżsamoÂści pÂłciowej i chÂłopcy z chronicznym mÂłodocianym brakiem mĂŞskoÂści sÂą zagroÂżeni skÂłonnoÂściami homoseksualnymi w wieku mÂłodzieĂączym.

Wczesne zidentyfikowanie problemu i wÂłaÂściwa profesjonalna interwencja,jeÂżeli jest wsparta przez rodzicĂłw,czĂŞsto prowadzi do przeÂłamania zakÂłĂłceĂą toÂżsamoÂści pÂłciowej.Niestety wielu rodzicĂłw,ktĂłrzy zgÂłaszajÂą te niepokoje pediatrom,sÂłyszy radĂŞ by siĂŞ tym nie przejmowaĂŚ.W niektĂłrych wypadkach moÂże siĂŞ wydawaĂŚ,Âże symptomy i rodzicielskie niepokoje ustĂŞpujÂą,gdy dziecko zaczyna chodziĂŚ do szkoÂły lub przechodzi do trzeciej klasy,ale jeÂżeli nie podejmie siĂŞ wÂłaÂściwych dziaÂłaĂą symptomy te mogÂą siĂŞ pojawiĂŚ ponownie w czasie dojrzewania jako intensywny pociÂąg pÂłciowy do osĂłb tej samej pÂłci.Ten pociÂąg wydaje siĂŞ byĂŚ rezultatem niezdolnoÂści do pozytywnego identyfikowania siĂŞ ze swojÂą wÂłasnÂą pÂłciÂą.

WaÂżnÂą jest rzeczÂą aby ci,ktĂłrzy zajmujÂą siĂŞ opiekÂą i edukacjÂą dzieci zwrĂłcili uwagĂŞ na sygnaÂły zakÂłĂłcenia toÂżsamoÂści pÂłciowej i chronicznego dzieciĂŞcego braku mĂŞskoÂści oraz aby ocenili dostĂŞpne moÂżliwoÂści znalezienia wÂłaÂściwej pomocy dla tych dzieci.Gdy siĂŞ uzyska przekonanie,Âże pociÂąg pÂłciowy do osĂłb tej samej pÂłci nie jest schorzeniem genetycznie determinowanym, moÂżna ÂżywiĂŚ nadziejĂŞ na skutecznoÂśĂŚ dziaÂłaĂą prewencyjnych i Âże odpowiednie dziaÂłania terapeutyczne mogÂą w duÂżym stopniu osÂłabiĂŚ, jeÂżeli nie wrĂŞcz wyeliminowaĂŚ, pociÂąg pÂłciowy do osĂłb tej samej pÂłci.
4. ZAGROÂŻENI, NIE PREDESTYNOWANI
ChoĂŚ szereg badaĂą wykazaÂło, Âże dzieci ktĂłre byÂły seksualnie wykorzystane,dzieci wykazujÂące symptomy GID i chÂłopcy z chronicznym mÂłodocianym brakiem mĂŞskoÂści sÂą zagroÂżeni moÂżliwoÂściÂą uksztaÂłtowania siĂŞ w nich pociÂągu do osĂłb tej samej pÂłci w wieku mÂłodzieĂączym i dojrzaÂłym,jednakÂże waÂżnÂą jest rzeczÂą odnotowanie faktu,Âże liczÂący siĂŞ procent tych dzieci nie staje siĂŞ homoseksualnie aktywnymi dorosÂłymi.

U niektĂłrych,negatywne doÂświadczenia z okresu dzieciĂąstwa ustĂŞpujÂą miejsca pĂłÂźniejszym pozytywnym przeÂżyciom w kontaktach z innymi.NiektĂłrzy czyniÂą Âświadomy wysiÂłek na rzecz unikania pokus.ObecnoÂśĂŚ i moc BoÂżej Âłaski,choĂŚ nie zawsze daje siĂŞ zmierzyĂŚ,nie moÂże byĂŚ wykluczona jako czynnik,ktĂłry pomaga osobnikowi z grupy ryzyka w odwrĂłceniu siĂŞ od pociÂągu do osĂłb tej samej pÂłci.Zaklasyfikowanie mÂłodzieĂąca,a jeszcze gorzej dziecka, ako nieodwracalnie„homoseksualnego”,czyni mu ogromnÂą krzywdĂŞ. Tacy mÂłodzieĂący lub dzieci, przy wÂłaÂściwej, pozytywnej pomocy,mogÂą otrzymaĂŚ wÂłaÂściwe prowadzenie,pomagajÂące w uporaniu siĂŞ z wczesnymi zakÂłĂłceniami emocjonalnymi.
5. TERAPIA
Autorzy,ktĂłrzy promujÂą tezĂŞ o nieodwracalnoÂści orientacji seksualnej,czĂŞsto powoÂłujÂą siĂŞ na opublikowanÂą dyskusjĂŞ,w ktĂłrej dr.Tripp oÂświadczyÂł: „... nie ma ani jednego odnotowanego przypadku zmiany orientacji homoseksualnej,ktĂłry byÂłby potwierdzony przez zewnĂŞtrznÂą ocenĂŞ i testowanie.Kinsey nie byÂł w stanie znaleÂźĂŚ Âżadnego takiego wypadku. I rĂłwnieÂż, ani dr Pomeroy, ani ja,nie byliÂśmy w stanie znaleÂźĂŚ takiego pacjenta.BylibyÂśmy radzi,by dr.Hatterer wskazaÂł nam takiego pacjenta".Autorzy ci, zwykle nie odnotowujÂą odpowiedzi dr. Hatterer:

„Ja ‘uleczyÂłem’ wielu homoseksualistĂłw doktorze. Dr Pomeroy lub kaÂżdy inny badacz moÂże przeanalizowaĂŚ mojÂą pracĂŞ bo jest ona caÂła udokumentowana na zapisach magnetofonowych. Wielu z tych ‘uleczonych’(wolĂŞ uÂżywaĂŚ sÂłowa ‘zmienionych’)pacjentĂłw oÂżeniÂło siĂŞ,majÂą rodziny i ÂżyjÂą szczĂŞÂśliwym Âżyciem.Twierdzenie,Âże „homoseksualista,zawsze bĂŞdzie homoseksualistÂą” to destruktywny mit.UczyniÂł on i uczyni w przyszÂłoÂści miliony zaangaÂżowanych homoseksualistĂłw.Co wiĂŞcej,nie tylko ja ale i szereg innych szanowanych psychiatrĂłw odnotowali sukcesy w leczeniu uleczalnych homoseksualistĂłw”

Szereg terapeutĂłw pisaÂło szeroko o pozytywnych rezultatach terapii w wypadku pociÂągu do osĂłb tej samej pÂłci.Tripp wolaÂł zignorowaĂŚ bogatÂą literaturĂŞ na temat leczenia i prace przeglÂądowe terapeutĂłw.PrzeglÂąd opublikowanych skutkĂłw leczenia niechcianego pociÂągu do osĂłb tej samej pÂłci wykazuje,Âże w tym wypadku skutecznoÂśĂŚ jest taka sama jak w podobnych problemach psychologicznych:okoÂło 30% doÂświadcza uwolnienia od symptomĂłw,a dalsze 30% poprawy.

Doniesienia poszczegĂłlnych terapeutĂłw teÂż sÂą pozytywne.Jest to tylko reprezentatywna prĂłbka terapeutĂłw, ktĂłrzy donoszÂą o sukcesach w leczeniu pacjentĂłw doÂświadczajÂących pociÂągu pÂłciowego do osĂłb tej samej pÂłci.

Jest teÂż wiele autobiograficznych doniesieĂą mĂŞÂżczyzn i kobiet,ktĂłrzy kiedyÂś uwaÂżali siebie za niereformowalnie zwiÂązanych z homoseksualnymi odczuciami i zachowaniami. Wiele z tych mĂŞÂżczyzn i kobiet obecnie okreÂśla samych siebie jako wolnych od pociÂągu pÂłciowego do osĂłb tej samej pÂłci,od fantazji i zachowaĂą homoseksualnych.WiĂŞkszoÂśĂŚ z nich uzyskaÂła wolnoÂśĂŚ poprzez uczestnictwo w wyznaniowych grupach wsparcia rĂłÂżnych wspĂłlnot wyznaniowych,chociaÂż czĂŞÂśĂŚ takÂże szukaÂła pomocy u terapeutĂłw.

Niestety szereg wpÂływowych osĂłb i grup zawodowych ignoruje te dane i wyglÂąda na to, Âże istnieje skoncentrowany wysiÂłek ze strony „apologetĂłw homoseksualizmu”by zaprzeczyĂŚ efektywnoÂści leczenia pociÂągu pÂłciowego do osĂłb tej samej pÂłci lub twierdzÂą oni,Âże takie leczenie jest szkodliwe.Barnhouse wyraziÂł zdziwienie z powodu tych wysiÂłkĂłw:„Wypaczanie rzeczywistoÂści zawarte w zaprzeczeniach apologetĂłw homoseksualizmu,jakoby stan ten byÂł uleczalny jest tak silne,Âże czÂłowiek zastanawia siĂŞ,czym jest ono motywowane”.

Dr Spitzer, znany badacz psychiatra,ktĂłry byÂł bezpoÂśrednio zaangaÂżowany w decyzjĂŞ podjĂŞtÂą przez AmerykaĂąskie Towarzystwo Psychiatryczne by usunÂąĂŚ homoseksualizm z listy chorĂłb umysÂłowych,ostatnio wÂłÂączyÂł siĂŞ w badania nad moÂżliwoÂściÂą uzyskania zmiany.Spitzer powiedziaÂł w wywiadzie:„Jestem przekonany,Âże wiele ludzi dokonaÂło powaÂżnych zmian w kierunku stania siĂŞ heteroseksualistami... uwaÂżam to za waÂżnÂą wiadomoÂśĂŚ ...podchodziÂłem do tych badaĂą sceptycznie.Teraz twierdzĂŞ,Âże te zmiany mogÂą byĂŚ trwaÂłe”.
6. CELE TERAPII

Ci, ktĂłrzy twierdzÂą, Âże zmiana orientacji seksualnej jest niemoÂżliwa,zwykle definiujÂą zmianĂŞ jako totalne i trwaÂłe uwolnienie od homoseksualnych zachowaĂą, antazji i pragnieĂą u osĂłb ktĂłre uprzednio byÂły homoseksualne w zachowaniach i pragnieniach.Nawet jeÂżeli zmianĂŞ zdefiniujemy w ten ekstremalny sposĂłb twierdzenie to jest nieprawdziwe.Liczne badania donoszÂą o przypadkach totalnej przemiany.

Ci,ktĂłrzy przeczÂą moÂżliwoÂści peÂłnej przemiany przyznajÂą,Âże zmiana zachowaĂą jest moÂżliwa oraz, Âże osoby,ktĂłre byÂły seksualnie aktywne z osobami obu pÂłci,sÂą bardziej zdolne do przemiany.DokÂładne czytanie artykuÂłĂłw krytycznych wobec terapii ukierunkowanej na zmianĂŞ orientacji ukazuje,Âże autorzy,traktujÂący tÂą terapiĂŞ jako nieetycznÂą,uwaÂżajÂą jÂą za gwaÂłt wobec tych,ktĂłrzy zmiany nie chcÂą a osoby homoseksualne pragnÂące zmiany oceniajÂą jako ofiary spoÂłecznej czy religijnej presji.

NaleÂży zauwaÂżyĂŚ,Âże prawie bez wyjÂątku,ci ktĂłrzy uwaÂżajÂą terapiĂŞ za coÂś nieetycznego,rĂłwnieÂż odrzucajÂą abstynencjĂŞ od pozamaÂłÂżeĂąskiej aktywnoÂści seksualnej jako minimalny cel,a wÂśrĂłd terapeutĂłw,ktĂłrzy akceptujÂą czyny homoseksualne jako coÂś normalnego,wielu nie widzi nic zÂłego w niewiernoÂści towarzyszÂącej trwaÂłym zwiÂązkom, w anonimowych kontaktach pÂłciowych,w ogĂłlnej rozwiÂązÂłoÂści,w auto-erotyzmie,w sadomasochizmie i w innych pseudo-miÂłoÂściach.NiektĂłrzy nawet proponujÂą zredukowaĂŚ restrykcje odnoÂśnie kontaktĂłw seksualnych miĂŞdzy dorosÂłymi i nieletnimi lub zaprzeczajÂą jakoby wykorzystywanie seksualne dzieci prowadziÂło do negatywnych konsekwencji psychologicznych.

NiektĂłrzy uwaÂżajÂący terapiĂŞ za coÂś nieetycznego kwestionujÂą rĂłwnieÂż udokumentowane teorie dotyczÂące rozwoju dziecka.MajÂą oni tendencjĂŞ winiĂŚ spoÂłecznÂą opresjĂŞ za niewÂątpliwe problemy dokuczajÂące homoseksualnie aktywnym chÂłopcom i dorosÂłym.Wszelkie wnioski z badaĂą muszÂą byĂŚ oceniane w Âświetle uprzedzeĂą,ktĂłre badacze do nich wnoszÂą.Gdy studium jest obciÂąÂżone wyznawanym programem politycznym,jego wartoÂśĂŚ znaczÂąco maleje.

MoÂżna popieraĂŚ terapie,ktĂłre zachĂŞcajÂą pacjentĂłw by zastĂŞpowali jeden rodzaj aktywnoÂści seksualnej innym.NiektĂłrzy terapeuci np.nie uwaÂżajÂą pacjenta za„uleczonego”pĂłki nie zaangaÂżuje siĂŞ w aktywnoÂśĂŚ seksualnÂą z osobÂą odmiennej pÂłci,nawet jeÂżeli ten pacjent nie jest Âżonaty (Masters i Johnson1979). Inni zalecajÂą pacjentom samogwaÂłt z wykorzystaniem innych wyobraÂżeĂą seksualnych.

Dla pacjenta,doÂświadczajÂącego pociÂągu pÂłciowego do osĂłb tej samej pÂłci,celem terapii musi byĂŚ osiÂągniĂŞcie wolnoÂści do Âżycia w zgodzie z wÂłasnym stanem naturalnym.NiektĂłrzy,borykajÂący siĂŞ z pociÂągiem pÂłciowym do osĂłb tej samej pÂłci wierzÂą iÂż byli powoÂłani do Âżycia w celibacie.Dyskutuje siĂŞ czy wolno dawaĂŚ im do zrozumienia,Âże nie uzyskali tej wolnoÂści skoro nie doÂświadczajÂą ÂżÂądz ukierunkowanych na osoby odmiennej pÂłci.Inni pragnÂą zaÂłoÂżyĂŚ rodziny i mieĂŚ dzieci.SÂą wszelkie powody by mieĂŚ nadziejĂŞ,iÂż z czasem uda im siĂŞ osiÂągnÂąĂŚ ten cel.Nie naleÂży jednak ich przynaglaĂŚ do maÂłÂżeĂąstwa,poniewaÂż jest wystarczajÂąco duÂżo dowodĂłw na to,Âże maÂłÂżeĂąstwo samo w sobie nie stanowi kuracji na pociÂąg pÂłciowy do osĂłb tej samej pÂłci.

DoÂświadczeni terapeuci mogÂą pomĂłc w odszukaniu i zrozumieniu skÂąd siĂŞ wziĂŞÂły trudnoÂści emocjonalne,ktĂłre doprowadziÂły do uksztaÂłtowania siĂŞ pociÂągu pÂłciowego do osĂłb tej samej pÂłci i potem poprowadziĂŚ leczenie ku rozwiÂązaniu ich.MĂŞÂżczyÂźni doÂświadczajÂący pociÂągu pÂłciowego do osĂłb tej samej pÂłci czĂŞsto odnajdujÂą jak ich toÂżsamoÂśĂŚ mĂŞska negatywnie zareagowaÂła na poczucie odrzucenia przez ojca czy rĂłwieÂśnikĂłw,czy teÂż na niedoskonaÂły wyglÂąd swego ciaÂła, co spowodowaÂło smutek,zÂłoÂśĂŚ i niepewnoÂśĂŚ.Podczas gdy te trudnoÂści emocjonalne sÂą leczone w ramach terapii,mĂŞska toÂżsamoÂśĂŚ siĂŞ wzmacnia i pociÂąg pÂłciowy do osĂłb tej samej pÂłci maleje.Jest to terapia wspierajÂąca dojrzewanie osobowoÂści i stawania siĂŞ peÂłnowartoÂściowym mĂŞÂżczyznÂą.

Kobiety o skÂłonnoÂściach lesbijskich mogÂą uÂświadomiĂŚ sobie jak to konflikty z ojcem,lub innymi waÂżnymi mĂŞÂżczyznami w ich Âżyciu,doprowadziÂły do tego,Âże nie ufajÂą mĂŞskiej miÂłoÂści,wzglĂŞdnie,Âże brak matczynej czuÂłoÂści doprowadziÂł je do gÂłĂŞbokiego pragnienia ÂżeĂąskiej miÂłoÂści.Trzeba mieĂŚ nadziejĂŞ,ze wglÂąd w przyczyny zÂłoÂści i smutku doprowadzi do przebaczenia i wolnoÂści.To wszystko wymaga czasu.W tym sensie mĂŞÂżczyÂźni i kobiety cierpiÂący z powodu pociÂągu pÂłciowego do osĂłb tej samej pÂłci niczym nie rĂłÂżniÂą siĂŞ od innych osĂłb doÂświadczajÂących problemĂłw emocjonalnych i muszÂą siĂŞ nauczyĂŚ jak przebaczaĂŚ i uwalniaĂŚ siĂŞ od problemĂłw stanowiÂących podÂłoÂże dla homouwikÂłaĂą.

Terapeuci,pracujÂący z religijnymi pacjentami,powinni czuĂŚ siĂŞ uprawnionymi do czerpania z bogactwa duchowoÂści danej religii w tym procesie leczenia.SÂą wszelkie powody by mieĂŚ nadziejĂŞ,Âże z czasem ci,ktĂłrzy szukajÂą wolnoÂści odnajdÂą jÂą,mĂłwiÂąc o nadziei,musimy jednak zdawaĂŚ sobie sprawĂŞ z tego,Âże pozostanÂą tacy,ktĂłrzy tego celu nigdy nie osiÂągnÂą.MoÂżemy siĂŞ znaleÂźĂŚ w tej samej sytuacji co onkolog pediatra,ktĂłry gdy zaczynaÂł swojÂą praktykĂŞ,a nie byÂło jeszcze Âżadnej nadziei dla dzieci poraÂżonych rakiem,uwaÂżaÂł to za swĂłj lekarski obowiÂązek pomĂłc rodzicom zaakceptowaĂŚ to co jest nieodwracalne i zaprzestaĂŚ marnowania swoich ÂśrodkĂłw materialnych w pogoni za„kuracjÂą”.Dzisiaj prawie70% dzieci zdrowieje,ale nadal kaÂżda ÂśmierĂŚ pozostawia zespĂłÂł lekarski z okropnym poczuciem przegranej.Wraz ze wzrostem skutecznoÂści prewencji i leczenia pociÂągu pÂłciowego do osĂłb tej samej pÂłci ci,ktĂłrzy nadal nie mogÂą siĂŞ z niÂą uporaĂŚ bĂŞdÂą potrzebowaĂŚ,bardziej niÂż kiedykolwiek,wspĂłÂłczujÂącego i delikatnego wsparcia.JeÂśli homoseksualizm traktujemy jako chorobĂŞ czy zaburzenie musimy pamiĂŞtaĂŚ,Âże pacjenta naleÂży traktowaĂŚ ze wspĂłÂłczuciem i zrozumieniem,a nie z obrzydzeniem czy uprzedzeniami.
8. LEKARZE SPECJALIÂŚCI
Pediatrzy muszÂą znaĂŚ symptomy zaburzenia identyfikacji pÂłciowej (GID) i chronicznego braku mÂłodocianej mĂŞskoÂści.Przy wczesnym rozpoznaniu i odpowiedniej interwencji istniejÂą wszelkie powody do nadziei,Âże problem ten zostanie skutecznie rozwiÂązany.ChoĂŚ gÂłĂłwnym powodem leczenia dzieci jest pragnienie ulÂżenia ich obecnemu nieszczĂŞÂściu leczenie GID i chronicznego braku mÂłodocianej mĂŞskoÂści moÂże zapobiec rozwojowi pociÂągu pÂłciowego do osĂłb tej samej pÂłci i problemom towarzyszÂącym aktywnoÂści homoseksualnej w mÂłodoÂści i Âżyciu dojrzaÂłym.

WiĂŞkszoÂśĂŚ rodzicĂłw nie Âżyczy sobie by ich dzieci angaÂżowaÂły siĂŞ w zachowania homoseksualne,ale rodzice dzieci naraÂżonych na to czĂŞsto opierajÂą siĂŞ leczeniu.Informowanie ich o tym,Âże75% dzieci z objawami GID i chronicznego mÂłodocianego zniewieÂścienia,jeÂżeli nie podejmie siĂŞ interwencji doÂświadczaĂŚ bĂŞdzie pociÂągu pÂłciowego do osĂłb tej samej pÂłci oraz o zagroÂżeniach zwiÂązanych z aktywnoÂściÂą homoseksualnÂą moÂże skÂłoniĂŚ ich do przeÂłamania oporu przeciwko terapii.WspĂłÂłpraca rodzicĂłw jest niezmiernie waÂżna jeÂżeli wczesna interwencja ma byĂŚ skutecznÂą.

Pediatrzy winni zapoznaĂŚ siĂŞ z literaturÂą dotyczÂącÂą leczenia.Rekers napisaÂł szereg ksiÂąÂżek na ten temat. przedstawiajÂą wyczerpujÂący przeglÂąd literatury tematu w ksiÂąÂżce Gender Identity Disorder and Psychosexual Problems in Children and Adolescents(Zaburzenia identyfikacji pÂłciowej i problemy psychoseksualne u dzieci i mÂłodzieÂży,1995), ak rĂłwnieÂż wiele przykÂładĂłw indywidualnych i zaleceĂą terapeutycznych.

Lekarze majÂący do czynienia z chorobami wenerycznymi,nabytymi przez pacjentĂłw w nastĂŞpstwie aktywnoÂści homoseksualnej,mogÂą informowaĂŚ ich o moÂżliwoÂściach leczenia psychoterapeutycznego i o grupach wsparcia jeÂżeli takowe sÂą dostĂŞpne,oraz o tym,Âże w30% przypadkĂłw pacjenci,ktĂłrzy tego pragnÂą,mogÂą osiÂągnÂąĂŚ zmianĂŞ orientacji seksualnej.W kontekÂście prewencji zakaÂżenia dodatkowe30% moÂże prowadziĂŚ Âżycie abstynenckie lub zrezygnowaĂŚ z bardzo ryzykownych zachowaĂą.Powinni teÂż popytaĂŚ tych pacjentĂłw o naduÂżywanie narkotykĂłw i alkoholu i zaleciĂŚ leczenie jeÂżeli jest potrzebne,poniewaÂż szereg badaĂą wskazuje na ÂłÂączne wystĂŞpowanie chorĂłb wenerycznych z naduÂżywaniem substancji uzaleÂżniajÂących.

Nawet przed epidemiÂą AIDS badanie mĂŞÂżczyzn uprawiajÂących stosunki homoseksualne wykazaÂło,Âże63% z nich nabawiÂło siĂŞ chorĂłb wenerycznych poprzez te stosunki.Mimo gÂłoÂśnej edukacji w sprawie AIDS epidemiolodzy przewidujÂą,Âże w najbliÂższej przyszÂłoÂści50% mĂŞÂżczyzn uprawiajÂących stosunki z mĂŞÂżczyznami stanie siĂŞ HIV pozytywnymi.Istnieje teÂż ryzyko zachorowaĂą na kiÂłĂŞ,rzeÂżÂączkĂŞ,ÂżĂłÂłtaczkĂŞ A, B, C, HPV i szereg innych chorĂłb.

ProfesjonaliÂści w zakresie troski o zdrowie psychiczne powinni zapoznaĂŚ siĂŞ z pracami terapeutĂłw,ktĂłrzy skutecznie wyleczyli pacjentĂłw doÂświadczajÂących pociÂągu pÂłciowego do osĂłb tej samej pÂłci.PoniewaÂż pociÂąg pÂłciowy do osĂłb tej samej pÂłci nie ma jednej przyczyny,rĂłÂżne osoby mogÂą wymagaĂŚ rĂłÂżnego typu leczenia,ktĂłre czĂŞsto jest rozwikÂłaniem zÂłoÂżonego zespoÂłu przyczyn.ÂŁÂączenie terapii z uczestnictwem w grupach wsparcia i z humanitarna troskÂą o dobro pacjenta/klienta to teÂż opcje,ktĂłre naleÂży braĂŚ pod rozwagĂŞ.

Symptomy GID i chronicznej dzieciĂŞcej zniewieÂściaÂłoÂści u chÂłopcĂłw muszÂą byĂŚ traktowane bardzo powaÂżnie.Dzieci zagroÂżone wymagajÂą natomiast specjalistycznej pomocy,szczegĂłlnie te,ktĂłre byÂły ofiarami seksualnego wykorzystywania.Nauczyciele majÂą teÂż obowiÂązek powstrzymywania dziaÂłaĂą dzieci,polegajÂących na dokuczaniu i wyÂśmiewaniu dzieci nie speÂłniajÂących przeciĂŞtnych norm wÂłaÂściwych swojej pÂłci.NaleÂży stworzyĂŚ warunki doszkalania nauczycieli,tworzenia planĂłw lekcyjnych i strategii przeciwdziaÂłania dokuczaniu dzieciom.
9. WSPARCIE RODZINY
Gdy rodzice zauwaÂżÂą,Âże ich syn lub cĂłrka doÂświadczajÂą pociÂągu pÂłciowego do osĂłb tej samej pÂłci lub angaÂżujÂą siĂŞ w aktywnoÂśĂŚ homoseksualnÂą,zwykle jest to dla nich ogromny wstrzÂąs.W obawie o zdrowie dziecka,jego szczĂŞÂście i powodzenie w Âżyciu,zwykle przyjmujÂą z wielkÂą radoÂściÂą informacjĂŞ,Âże jest to stan nadajÂący siĂŞ do leczenia i prewencji.MogÂą znaleÂźĂŚ wsparcie w gronie innych rodzicĂłw w tej samej sytuacji gromadzonych przez grupy wsparcia dla rodzicĂłw.Zwykle potrzeba im teÂż tego,by mogli podzieliĂŚ siĂŞ swojÂą troskÂą w gronie kochajÂących przyjaciĂłÂł i rodzin.RodzicĂłw trzeba informowaĂŚ o symptomach zaburzeĂą toÂżsamoÂści pÂłciowej (GID)i o moÂżliwoÂściach prewencji problemĂłw zwiÂązanych z toÂżsamoÂściÂą pÂłciowÂą. Trzeba ich zachĂŞcaĂŚ by traktowali te symptomy powaÂżnie i kierowali dzieci z zaburzeniami toÂżsamoÂści pÂłciowej do wykwalifikowanych pracownikĂłw ochrony zdrowia psychicznego o wÂłaÂściwej postawie moralnej.

Kicia · 2010-09-09 17:19:58

Relacja prasowa z poszukiwaĂą wÂłasnej pÂłci i toÂżsamoÂści pÂłciowej:

Dobra Âżona i matka

Karolina, Warszawa: PamiĂŞtam jak w 1984 do kin weszÂło „Inne spojrzenie” z SzapoÂłowskÂą. Kiedy zobaczyÂłam ten film, to siĂŞ przestraszyÂłam. „Nie chcĂŞ taka byĂŚ” – myÂślaÂłam. – „Nie chcĂŞ tego wszystkiego przeÂżywaĂŚ.” PostanowiÂłam siĂŞ wyleczyĂŚ z homoseksualizmu. MiaÂłam mĂŞÂża i dzieci. ZdecydowaÂłam wszystko poÂświĂŞciĂŚ rodzinie.

Razem z mĂŞÂżem wybraliÂśmy siĂŞ do seksuologa, pojechaliÂśmy do Warszawy, do docenta. ZaczÂąÂł nam tÂłumaczyĂŚ, Âże homoseksualizm to nie choroba, Âże ludzie siĂŞ tacy rodzÂą, tak jak siĂŞ rodzÂą z blond wÂłosami albo z niebieskimi oczami i Âże on nie widzi sposobu, Âżeby mnie moÂżna byÂło z tego leczyĂŚ.

Nie uwierzyÂłam mu. Nie uwierzyÂłam mu, Âże nad tym nie da siĂŞ panowaĂŚ. Tak strasznie chciaÂłam siĂŞ zmieniĂŚ; pomyÂślaÂłam, Âże facet gada bzdury, Âże kto jak kto, ale ja na pewno sobie z tym poradzĂŞ. Nie takie rzeczy siĂŞ robiÂło. I tak zaczĂŞÂłam autoterapiĂŞ.

Przede wszystkim odciĂŞÂłam seks – sobie i mojemu mĂŞÂżowi. ÂŻyliÂśmy jak biaÂłe maÂłÂżeĂąstwo. WierzyÂłam, Âże jeÂśli siĂŞ nie myÂśli o seksie, to moÂżna sobie z tym poradziĂŚ. W 1986 wstÂąpiÂłam do ÂŚwiadkĂłw Jehowy. PotrzebowaÂłam wsparcia w moim „leczeniu”, a oni mi je dali.

ChciaÂłam byĂŚ dobrÂą ÂżonÂą, matkÂą, gospodyniÂą, bardzo siĂŞ staraÂłam, a oni byli ze mnie zadowoleni. PracowaÂłam teÂż na rzecz zboru – 1000 godzin rocznie, za darmo, jako wolontariuszka. OczywiÂście nie powiedziaÂłam im o sobie – ÂŚwiadkowie Jehowy za homoseksualizm wykluczajÂą ze zboru.

To byÂło jak wejÂście w inny Âświat. Po kilku latach takiego Âżycia wpadÂł mi w rĂŞce artykuÂł na temat ludzkiej seksualnoÂści, ktĂłry na nowo obudziÂł we mnie wszystko, o czym chciaÂłam zapomnieĂŚ. WiedziaÂłam juÂż, Âże muszĂŞ iÂśĂŚ do psychologa.

Nie wiedziaÂłam gdzie, wiĂŞc znalazÂłam PoradniĂŞ Wychowawczo-ZawodowÂą dla MÂłodzieÂży. Pani psycholog nie czuÂła siĂŞ na siÂłach rozmawiaĂŚ ze mnÂą o moich problemach i poleciÂła mi innÂą terapeutkĂŞ. TrafiÂłam do siostry zakonnej, ktĂłra leczyÂła mnie za pomocÂą wchodzenia w trans. LeÂżaÂłam na tapczanie otulona kocem, rozluÂźniaÂłam caÂłe ciaÂło i wchodziÂłam w stan relaksu. DziĂŞki temu znikÂły moje problemy z bezsennoÂściÂą. Kiedy jednak doszÂłyÂśmy do najwaÂżniejszego problemu, siostra powiedziaÂła, Âże nie moÂże ze mnÂą prowadziĂŚ dalej terapii, bo na niÂą oddziaÂłujĂŞ seksualnie. Ja oczywiÂście odczytaÂłam to tak, Âże jestem zÂła, popsuta i trzeba mnie leczyĂŚ. A naprawdĂŞ to siostra zakonna byÂła zboczona...

TrafiÂłam do nastĂŞpnej terapeutki, ale z niÂą w ogĂłle nie rozmawiaÂłam o seksie. BaÂłam siĂŞ, a ona ucinaÂła kaÂżdÂą prĂłbĂŞ rozmowy. Po pĂłÂłtora roku zostaÂłam skierowana na grupĂŞ terapeutycznÂą, ale tam zupeÂłnie nie byÂło warunkĂłw, aby mĂłwiĂŚ o sobie i swoich problemach. PrzestaÂłam wiĂŞc kontaktowaĂŚ siĂŞ z psychologami. MusiaÂłam poradziĂŚ sobie sama. Psycholodzy okazali siĂŞ w temacie bandÂą nieukĂłw niezdolnych do rozmowy o problemach Âżycia seksualnego, orientacji i podobnych zaburzeĂą.

Po 30 latach maÂłÂżeĂąstwa postanowiÂłam odejÂśĂŚ od mĂŞÂża. W 2001 roku odeszÂłam teÂż od ÂŚwiadkĂłw. PrzeprowadziÂłam siĂŞ do Warszawy. I tak powolutku zaczĂŞÂłam stawaĂŚ na nogi. GodziĂŚ siĂŞ ze sobÂą, akceptowaĂŚ siebie - jako kobietĂŞ i jako lesbijkĂŞ. Bardzo pomogÂła mi w tym moja partnerka, ale okazaÂło siĂŞ to szybko kolejnÂą pustÂą uliczkÂą. Szybko siĂŞ okazaÂło, Âże koleÂżanka les lubi duÂżo dziewczyn i nie daje Âżadnej gwarancji na udanÂą miÂłoÂśĂŚ a jedynie szuka doraÂźnego wyÂżycia seksualnego w cyniczny sposĂłb uÂżywajÂąc sÂłowa miÂłoÂśĂŚ.

WrĂłciÂłam w koĂącu do mĂŞÂża, ktĂłry w tym czasie zajÂąÂł siĂŞ medytacjami zen i radÂża jogi, gÂłownie z powodu naszego rozstania. Gdy poznaÂłam techniki medytacyjne i kilku rĂłÂżnych guru, ktĂłrzy nie wstydzÂą siĂŞ rozmawiaĂŚ o seksie i innych orientacjach poddaÂłam siĂŞ terapiom niekonwencjonalnym. PrzeszÂłam TOK - Terapie Odkatoliczania Kobiety, tantrycznÂą terapiĂŞ identyfikacji wÂłasnej pÂłci i wszystko siĂŞ jakoÂś poukÂładaÂło, na nowo odkryÂłam wartoÂśĂŚ poÂżycia z moim mĂŞÂżem, teraz postrzeganym jako mĂŞÂżczyznĂŞ, a nie tylko ojca dzieci.

Jestem wdziĂŞczna losowi, Âże pozwoliÂł mi rozpoznaĂŚ i umocniĂŚ mojÂą PrawdziwÂą NaturĂŞ, usunÂąĂŚ problemy z toÂżsamoÂściÂą pÂłciowÂą. CieszĂŞ siĂŞ Âże jestem z powrotem normalnÂą kobietÂą, chociaÂż po takich ciĂŞÂżkich i bolesnych przejÂściach.

Forum Dla INTELIGENTNYCH

#1 2010-09-09 17:17:16

Homoseksualizm: Choroba ?Czy zaburzenie,ktĂłre moÂżna leczyĂŚ ?

#2 2010-09-09 17:18:24

Re: Homoseksualizm: Choroba ?Czy zaburzenie,ktĂłre moÂżna leczyĂŚ ?

#3 2010-09-09 17:19:58

Re: Homoseksualizm: Choroba ?Czy zaburzenie,ktĂłre moÂżna leczyĂŚ ?

Stopka forum