Forum Dla INTELIGENTNYCH

Kakeru Daichi jest szesnastoletnim prawiczkiem. Pomimo tego, Âże mieszka sam, nie udaÂło mu siĂŞ jeszcze uszczĂŞÂśliwiĂŚ Âżadnej niewiasty, wiĂŞc najwyÂższy czas, by coÂś z tym zrobiĂŚ. Bo przecieÂż to nie do pomyÂślenia – tyle lat na karku, a tu wci¹¿ taka posucha. PoniewaÂż marzenia sÂą po to, aÂżeby je speÂłniaĂŚ, niespodziewanie w jego Âżyciu pojawia siĂŞ pewna dziewa i to wcale nie byle jaka, bo kawaii panienka, ktĂłrej na imiĂŞ bĂŞdzie Melon. Co prawda nie ma zbyt duÂżego biustu, ale teÂż wszystkiego mieĂŚ nie moÂżna. Jak siĂŞ okazuje, dziewczyna jest puszkÂą, a ludzkÂą postaĂŚ przyjmuje, kiedy jej przyszÂły wÂłaÂściciel zechce ugasiĂŚ pragnienie. Wtedy jego oczom ukaÂże siĂŞ owa piĂŞknoœÌ, a zwykÂłe picie zamieni siĂŞ w pocaÂłunek, bo tak ten system dziaÂła. OczywiÂście strony zainteresowane niezwykle siĂŞ tego rytuaÂłu wstydzÂą, ale lepsze to niÂż byĂŚ puszkÂą, prawda? Tak siĂŞ skÂłada, Âże gdy Kakeru napiÂł siĂŞ z puszki po raz pierwszy, akurat byÂł nagi. Puszka siĂŞ speszyÂła, od razu wiĂŞc potraktowaÂła go Âświetlistym melonem i stÂąd wÂłaÂśnie wziĂŞÂło siĂŞ imiĂŞ bohaterki.

FabuÂła Akikana to poraÂżka na caÂłej linii. Nie chodzi nawet o sam pomysÂł, bo chociaÂż brzmi on dosyĂŚ absurdalnie, to jednak do pierwszego odcinka podszedÂłem dosyĂŚ entuzjastycznie. PoraÂżkÂą jest przebieg wydarzeĂą, fakt, Âże nic siĂŞ tutaj znaczÂącego nie dzieje aÂż do odcinka jedenastego, a sam punkt kulminacyjny rozwiÂązany zostaÂł w irracjonalny sposĂłb. Z zaÂłoÂżenia seria jest komediÂą, szkoda tylko, Âże sceny, ktĂłre miaÂły byĂŚ Âśmieszne, po prostu takie nie sÂą. CaÂłoœÌ opiera siĂŞ niby na akikanach (puszkach) i ich Âżyciowym celu, czyli znalezieniu wÂłaÂściciela. Kiedy pojawiajÂą siĂŞ przedstawiciele tajemniczego stowarzyszenia zwiÂązanego z akikanami, dowiadujemy siĂŞ o istnieniu ró¿nego rodzaju puszek. JeÂżeli jest to puszka „z wnĂŞtrzem”, zrobiona z aluminium, to powinna walczyĂŚ z puszkÂą stalowÂą. Pytanie tylko, po co? MyÂślaÂłem, Âże gdy obejrzĂŞ wszystkie odcinki, pojmĂŞ, co i jak, niestety jasnoœÌ w tej kwestii najwidoczniej waÂżna nie jest, skoro seria siĂŞ skoĂączyÂła, a ja nadal nic nie wiem. Zamiast tego skoncentrowano siĂŞ na g³ównym bohaterze i poziomie jego perwersji. Majtkowy i cyckowy humor zamieniono na Âżarty sÂłowne niewyÂżytego mÂłodzieĂąca, lecz naprawdĂŞ trzeba mieĂŚ wysoki poziom tolerancji, Âżeby na dÂłuÂższÂą metĂŞ wytrzymaĂŚ jego produkowanie siĂŞ na ekranie. Od czasu do czasu pojawiajÂą siĂŞ sceny dramatyczne, ktĂłrym towarzyszy mniej lub bardziej adekwatna muzyka. W odcinku dziesiÂątym, przedstawiajÂącym niezwykle „powaÂżne” problemy Âżycia codziennego trzech akikanĂłw, oszczĂŞdzono sobie roboty, zaznaczajÂąc obecnoœÌ pozostaÂłych bohaterĂłw samym gÂłosem, ewentualnie ukazujÂąc fragment ich dolnych koĂączyn. Odcinek jedenasty jest swoistym krokiem naprzĂłd, bo pojawia siĂŞ zawiÂązek fabuÂły. Skoro ma to miejsce dopiero w odcinku przedostatnim, na wiele teÂż liczyĂŚ nie moÂżna. Kto by siĂŞ jednak spodziewaÂł, Âże samo zakoĂączenie bĂŞdzie aÂż tak pozbawione sensu? Nie mogĂŞ nawet powiedzieĂŚ, Âże jestem zawiedziony tÂą seriÂą, bo tu nie ma czego ÂżaÂłowaĂŚ. Bardziej na miejscu bĂŞdzie stwierdzenie, Âże jestem zdegustowany tym, co zobaczyÂłem. Zapytany o jakÂąkolwiek zaletĂŞ produkcji nie byÂłbym w stanie wymieniĂŚ ani jednej.

Nie inaczej jest z postaciami, bo sÂą to najgorsi bohaterowie, jakich kiedykolwiek miaÂłem okazjĂŞ w anime oglÂądaĂŚ. KaÂżdego z nich cechujÂą ró¿ne, zazwyczaj dziwne upodobania, a ponadto wszyscy majÂą tak samo pÂłytkie charaktery. Kakeru to zboczeniec, co jednak moÂżna mu wybaczyĂŚ, zwaÂżywszy na to, Âże ma dopiero szesnaÂście lat, a jego hormony najwidoczniej jeszcze siĂŞ nie ustatkowaÂły. Najgorsze, Âże jego zachowanie jest po prostu bezsensowne, szybko zaczyna wiĂŞc widza denerwowaĂŚ. Za jednym rogiem czai siĂŞ jego tragiczna przeszÂłoœÌ, a za drugim przyjació³ka z dzieciĂąstwa – Najimi, ktĂłra do normalnych na pewno nie naleÂży. OczywiÂście kocha siĂŞ w chÂłopaku i jest zazdrosna o wszystko, co wokó³ niego siĂŞ pojawi. PrĂłcz tego ma uczulenie na gazowane napoje i po ich wypiciu czuje siĂŞ tak, jak gdyby wypiÂła kilka piw lub innych soczkĂłw z prÂądem. Melon teÂż jest nijaka, wci¹¿ tylko siĂŞ zÂłoÂści na swojego pana. Najwidoczniej nie wie, czego chce, i to nie ulega zmianie do samego koĂąca. ÂŻeby nudno nie byÂło, pojawiajÂą siĂŞ jeszcze znajomi z klasy. Kochikaze – bĂŞdÂąca czarownicÂą. Jej zaletami sÂą duÂże podskakujÂące piersi, ktĂłrych gotowa jest zawsze i wszĂŞdzie uÂżyĂŚ. Podkochuje siĂŞ w Najimi, toteÂż broni jej ze wszystkich siÂł. Drugi z rĂłwieÂśnikĂłw to Gorou, zwany Gigolo. Co dziwne, jakoÂś maÂło kto go w ogĂłle kojarzy, czĂŞsto jest niezauwaÂżany, w dodatku zachowuje siĂŞ jak pies (?!), nawet sypia w czapce przypominajÂącej gÂłowĂŞ psa, a prĂłcz tego gustuje w damskich piÂżamach. Wiem, to nadal za maÂło, dlatego czÂłonkowie tajemniczego stowarzyszenia, o ktĂłrym wspominaÂłem wczeÂśniej, stajÂą na wysokoÂści zadania. SÂą to Kizaki i Otoya. Ta pierwsza wci¹¿ powtarza, by nie mĂłwiĂŚ do niej po imieniu, a jak siĂŞ póŸniej okazuje, ma zapĂŞdy co najmniej zoofilskie. Kiedy widzi koty, nie tylko siĂŞ czerwieni, ale i jakoÂś jÂą dziwnie skrĂŞca. Te rĂłwnieÂż odczuwajÂą do niej niezÂły pociÂąg, wieszajÂąc siĂŞ na jej twarzy i wywoÂłujÂąc w niej nie lada radoœÌ. Z OtoyÂą jest jeszcze gorzej. Nie tylko jest homoseksualistÂą, ale w dodatku preferuje mÂłodych chÂłopcĂłw. MoÂżemy go czĂŞsto podziwiaĂŚ w obcisÂłych, bÂłyszczÂących slipach, a w jego rĂŞku czĂŞsto goszczÂą zdjĂŞcia pó³nagich nastolatkĂłw. PojawiÂą siĂŞ jeszcze dwie puszki – wraÂżliwa lesbijka i maÂła dziewczynka, ktĂłra jest strasznie wkurzajÂąca i sepleni. Nie wiem, kto na to wszystko wpadÂł, ale niez³¹ trzeba mieĂŚ „fazĂŞ”, by takie postaci wymyÂśliĂŚ.

Grafika Akikana na przestrzeni kilkunastu odcinków prze¿ywa³a wzloty i upadki. Muszê jednak przyznaÌ, ¿e takich niedoci¹gniêÌ i b³êdów nigdy, a przynajmniej bardzo dawno nie widzia³em. Przede wszystkim kanciaste twarze postaci, które w ka¿dym odcinku przybiera³y odmienne kszta³ty. Wielkie kolorowe oczêta w niektórych sytuacjach zmienia³y siê w przedziwne kropki, ka¿de skierowane w inn¹ stronê. W dodatku czarne krechy pod nimi sprawia³y wra¿enie, jakby ka¿da z postaci mia³a problemy ze snem. Nie lepiej by³o z sylwetkami, które ulega³y deformacjom w zale¿noœci od ujêcia, poczynaj¹c od ró¿nic w proporcjach, na zmiennych kszta³tach koùcz¹c. Najgorzej by³o, kiedy pokazywano bohaterów z oddali. Nie tylko mieli zamazane twarze b¹dŸ gubi³y im siê oczy, ale te¿ nijak siê nie poruszali. Same projekty te¿ pozostawiaj¹ wiele do ¿yczenia, w szczególnoœci Kakeru mia³ problemy z wygl¹dem. Wydaje mi siê, ¿e autorzy strasznie go nie lubili, serwuj¹c mu twarz przypominaj¹c¹ pysk ma³py, która co chwilê wygl¹da³a gorzej. Poniewa¿ seria zawiera elementy akcji, mo¿na by liczyÌ przynajmniej na jakieœ spektakularne walki. Niestety, jest ich naprawdê ma³o, a je¿eli ju¿ s¹, to wiêcej w nich tandety niŸli momentów godnych podziwu. Bo komu spodobaj¹ siê walcz¹ce anorektyczki, wygl¹daj¹ce jak uciekinierki z teatru lalkowego? Ka¿dy ruch wygl¹da³, jakby wodzone by³y przez kogoœ, kto poci¹ga za sznureczki. Zero dynamizmu, o realizmie ju¿ nawet nie wspomnê. Trochê lepiej jest z t³ami i scenografi¹, ale nie na tyle, by wyzbyÌ siê negatywnej opinii o tym tworze.

Paradoksalnie, najlepsza w Akikanie jest muzyka, chocia¿ mnie nie podoba³a siê ona wcale a wcale. Opening bez ³adu i sk³adu, œpiewany przez pani¹, która najwyraŸniej powinna udaÌ siê do logopedy. W trakcie trwania odcinków te¿ jakieœ melodie siê pojawia³y, ale naprawdê bardzo rzadko i zawsze by³y to bardzo proste, raczej denerwuj¹ce utwory. Wielk¹ niespodziank¹ natomiast by³y dla mnie endingi, a raczej fakt, ¿e po ka¿dym odcinku s³ysza³em inn¹ piosenkê. Nie to, ¿eby jakaœ zapad³a mi w pamiêÌ, ale owa ró¿norodnoœÌ to na pewno jakaœ zaleta. W ostatecznym rozrachunku jednak nic wartego uwagi.

Gdy zakoĂączyÂłem oglÂądanie tej serii, doszedÂłem do jednego bardzo prostego wniosku: jeÂżeli chcesz kogoÂś ukaraĂŚ, w³¹cz mu Akikan. Dlaczego? Po pierwszym odcinku nasza ofiara stwierdzi, Âże nie bĂŞdzie to nic szczegĂłlnie zÂłego – ot, taka sobie prosta, niewymagajÂąca wiele komedyjka. W trakcie kolejnych bĂŞdzie siĂŞ zastanawiaÂła, co oglÂąda, bo ani to Âśmieszne, ani nadzwyczaj interesujÂące. OkoÂło odcinka jedenastego dojdzie do wniosku, Âże chyba jednak siĂŞ pomyliÂła, a ca³¹ jej ideologiĂŞ szlag trafiÂł. W koĂącu stwierdzi, Âże seria okazaÂła siĂŞ niewarta jakiegokolwiek analizowania, a jedyne co zapewniÂła, to zmarnowanie czasu. Dlatego wÂłaÂśnie nie polecam serii nikomu, bo znĂŞcanie siĂŞ nad ludÂźmi nie leÂży w mojej naturze.


Recenzja z: http://anime.tanuki.pl