Forum Dla INTELIGENTNYCH

Kicia · 2010-09-21 12:23:00

Konstytucja Soboru WatykaĂąskiego II o KoÂściele w Âświecie wspĂłÂłczesnym GAUDIUM ET SPES, Poparcie naleÂżne godnoÂści maÂłÂżeĂąstwa i rodziny

RozdziaÂł I
POPARCIE NALEÂŻNE GODNOÂŚCI MAÂŁÂŻEĂSTWA I RODZINY

KDK 47. (MaÂłÂżeĂąstwo i rodzina w Âświecie dzisiejszym). SzczĂŞÂście osoby i spoÂłecznoÂści ludzkiej oraz chrzeÂścijaĂąskiej wiÂąÂże siĂŞ ÂściÂśle z pomyÂślnÂą sytuacjÂą wspĂłlnoty maÂłÂżeĂąskiej i rodzinnej. Dlatego teÂż chrzeÂścijanie wraz ze wszystkimi, ktĂłrzy tĂŞ wspĂłlnotĂŞ wysoko ceniÂą, szczerze siĂŞ radujÂą z dzisiejszego wzrostu rĂłÂżnego rodzaju pomocy sprzyjajÂących owej wspĂłlnocie miÂłoÂści i pielĂŞgnowaniu jej w Âżyciu, cieszÂąc siĂŞ, Âże maÂłÂżonkowie i rodziny doznajÂą wsparcia w ich szczytnym zadaniu. Ponadto chrzeÂścijanie spodziewajÂą siĂŞ cenniejszych dobrodziejstw stÂąd wynikajÂących i sami pragnÂą je powiĂŞkszaĂŚ.
Nie wszĂŞdzie zaÂś godnoÂśĂŚ tej instytucji jednakim Âświeci blaskiem, gdyÂż przyĂŚmiewa jÂą wieloÂżeĂąstwo, plaga rozwodĂłw, tzw. wolna miÂłoÂśĂŚ i inne znieksztaÂłcenia. Ponadto miÂłoÂśĂŚ maÂłÂżeĂąska bardzo czĂŞsto doznaje sprofanowana przez egoizm, hedonizm i niedozwolone zabiegi przeciw poczĂŞciu. Poza tym dzisiejsze warunki gospodarcze, spoÂłeczno-psychologiczne i polityczne wprowadzajÂą w rodzinĂŞ niemaÂłe zaburzenia. W pewnych wreszcie czĂŞÂściach Âświata nie bez troski rozwaÂża siĂŞ problemy powstaÂłe w zwiÂązku ze wzrostem demograficznym. To wszystko niepokoi sumienia. A jednak siÂła i moc instytucji maÂłÂżeĂąstwa i rodziny ujawnia siĂŞ takÂże i w tym, Âże gÂłĂŞbokie przemiany w dzisiejszym spoÂłeczeĂąstwie, mimo trudnoÂści z nich wypÂływajÂących, coraz czĂŞÂściej i w rĂłÂżny sposĂłb ukazujÂą prawdziwy charakter tej instytucji.
Dlatego teÂż SobĂłr, ukazujÂąc w jaÂśniejszym Âświetle niektĂłre rozdziaÂły nauki KoÂścioÂła, pragnie oÂświeciĂŚ i natchnÂąĂŚ otuchÂą chrzeÂścijan i wszystkich ludzi, ktĂłrzy usiÂłujÂą ochraniaĂŚ i wspieraĂŚ wrodzonÂą godnoÂśĂŚ stanu maÂłÂżeĂąskiego i jego niezwykÂłÂą wartoÂśĂŚ sakralnÂą.

KDK 48. (ÂŚwiĂŞtoÂśĂŚ maÂłÂżeĂąstwa i rodziny). GÂłĂŞboka wspĂłlnota Âżycia i miÂłoÂści maÂłÂżeĂąskiej ustanowiona przez StwĂłrcĂŞ i unormowana Jego prawami, zawiÂązuje siĂŞ przez przymierze maÂłÂżeĂąskie, czyli przez nieodwoÂłalnÂą osobistÂą zgodĂŞ. W ten sposĂłb aktem osobowym, przez ktĂłry maÂłÂżonkowie wzajemnie siĂŞ sobie oddajÂą i przyjmujÂą, powstaje z woli BoÂżej instytucja trwaÂła takÂże wobec spoÂłeczeĂąstwa. Ten ÂświĂŞty zwiÂązek, ze wzglĂŞdu na dobro tak maÂłÂżonkĂłw i potomstwa, jak i spoÂłeczeĂąstwa, nie jest uzaleÂżniony od ludzkiego sÂądu. Sam bowiem BĂłg jest twĂłrcÂą maÂłÂżeĂąstwa obdarzonego rĂłÂżnymi dobrami i celami. Wszystko to ma ogromne znaczenie dla trwania rodzaju ludzkiego, dla rozwoju osobowego i wiecznego losu poszczegĂłlnych czÂłonkĂłw rodziny, dla godnoÂści, staÂłoÂści, pokoju i pomyÂślnoÂści samej rodziny oraz caÂłego spoÂłeczeĂąstwa ludzkiego. Z samej zaÂś natury swojej instytucja maÂłÂżeĂąska oraz miÂłoÂśĂŚ maÂłÂżeĂąska nastawione sÂą na rodzenie i wychowanie potomstwa, co stanowi jej jakby szczytowe uwieĂączenie. W ten sposĂłb mĂŞÂżczyzna i kobieta, ktĂłry przez zwiÂązek maÂłÂżeĂąski "juÂż nie sÂą dwoje, lecz jedno ciaÂło" (Mt 19,6), przez najÂściÂślejsze zespolenie osĂłb i dziaÂłaĂą ÂświadczÂą sobie wzajemnie pomoc i posÂługĂŞ oraz doÂświadczajÂą sensu swej jednoÂści i osiÂągajÂą jÂą w coraz peÂłniejszej mierze. To gÂłĂŞbokie zjednoczenie bĂŞdÂące wzajemnym oddaniem siĂŞ sobie dwĂłch osĂłb, jak rĂłwnieÂż dobro dzieci, wymaga peÂłnej wiernoÂści maÂłÂżonkĂłw i prze ku nieprzerwalnej jednoÂści ich wspĂłÂłÂżycia.
Chrystus Pan szczodrze ubÂłogosÂławiÂł tĂŞ wieloksztaÂłtnÂą miÂłoÂśĂŚ, ktĂłry powstaÂła z BoÂżego ÂźrĂłdÂła miÂłoÂści i zostaÂła ustanowiona na obraz Jego jednoÂści z KoÂścioÂłem. Jak bowiem niegdyÂś BĂłg wyszedÂł naprzeciw swemu ludowi z przymierzem miÂłoÂści i wiernoÂści, tak teraz Zbawca ludzi i Oblubieniec KoÂścioÂła wychodzi naprzeciw chrzeÂścijaĂąskich maÂłÂżonkĂłw przez sakrament maÂłÂżeĂąstwa. I pozostaje z nimi nadal po to, aby tak, jak On umiÂłowaÂł KoÂściĂłÂł i wydaÂł zaĂą Siebie samego, rĂłwnieÂż maÂłÂżonkowie przez obopĂłlne oddanie siĂŞ sobie miÂłowali siĂŞ wzajemnie w trwaÂłej wiernoÂści. Prawdziwa miÂłoÂśĂŚ maÂłÂżeĂąska wÂłÂącza siĂŞ w miÂłoÂśĂŚ BoÂżÂą i kierowana jest oraz doznaje wzbogacenia przez odkupieĂączÂą moc Chrystusa i zbawczÂą dziaÂłalnoÂśĂŚ KoÂścioÂła, aby skutecznie prowadziĂŚ maÂłÂżonkĂłw do Boga oraz wspieraĂŚ ich i otuchy im dodawaĂŚ we wzniosÂłym zadaniu ojca i matki. Dlatego osobny sakrament umacnia i jakby konsekruje maÂłÂżonkĂłw chrzeÂścijaĂąskich do obowiÂązkĂłw i godnoÂści ich stanu; wypeÂłniajÂąc mocÂą tego sakramentu swoje zadania maÂłÂżeĂąskie i rodzinne, przenikniĂŞci duchem Chrystusa, ktĂłry przepaja caÂłe ich Âżycie wiarÂą, nadziejÂą i miÂłoÂściÂą, zbliÂżajÂą siĂŞ maÂłÂżonkowie coraz bardziej do osiÂągniĂŞcia wÂłasnej doskonaÂłoÂści i obopĂłlnego uÂświĂŞcenia, a tym samym do wspĂłlnego uwielbienia Boga.
StÂąd dzieci, a nawet wszyscy pozostajÂący w krĂŞgu rodzinnym, znajdÂą Âłatwiej drogĂŞ szlachetnoÂści, zbawienia i ÂświĂŞtoÂści, jeÂżeli torowaĂŚ jÂą bĂŞdzie przykÂład rodzicĂłw i modlitwa rodzinna. MaÂłÂżonkowie zaÂś, ozdobieni godnoÂściÂą oraz zadaniem ojcostwa i macierzyĂąstwa, wypeÂłniÂą sumiennie obowiÂązki wychowania zwÂłaszcza religijnego, ktĂłre naleÂży przede wszystkim do nich.
Dzieci zaÂś, jako Âżywi czÂłonkowie rodziny, przyczyniajÂą siĂŞ na swĂłj sposĂłb do uÂświĂŞcania rodziny. Za dobrodziejstwa od rodzicĂłw doznawane bĂŞdÂą siĂŞ odpÂłacaĂŚ uczuciem wdziĂŞcznoÂści, gÂłĂŞbokim szacunkiem i zaufaniem i bĂŞdÂą ich wspieraĂŚ po synowsku w przeciwnoÂściach Âżycia tudzieÂż w osamotnieniu staroÂści. WdowieĂąstwo przyjĂŞte mĂŞÂżnie jako przedÂłuÂżenie powoÂłania maÂłÂżeĂąskiego bĂŞdzie szanowane przez wszystkich. Rodzina winna dzieliĂŚ siĂŞ wspaniaÂłomyÂślnie swym bogactwem duchowym z innymi rodzinami. ToteÂż rodzina chrzeÂścijaĂąska, poniewaÂż powstaje z maÂłÂżeĂąstwa, bĂŞdÂącego obrazem i uczestnictwem w miÂłosnym przymierzu Chrystusa i KoÂścioÂła, przez miÂłoÂśĂŚ maÂłÂżonkĂłw, ofiarnÂą pÂłodnoÂśĂŚ, jednoÂśĂŚ i wiernoÂśĂŚ, jak i przez miÂłosnÂą wspĂłÂłpracĂŞ wszystkich czÂłonkĂłw ujawniaĂŚ bĂŞdzie wszystkim ÂżywÂą obecnoÂśĂŚ Zbawiciela w Âświecie oraz prawdziwÂą naturĂŞ KoÂścioÂła.

KDK 49. (MiÂłoÂśĂŚ maÂłÂżeĂąska). SÂłowo BoÂże wielokrotnie wzywa narzeczonych i maÂłÂżonkĂłw, aby Âżywili i umacniali narzeczeĂąstwo czystÂą, a maÂłÂżeĂąstwo niepodzielnÂą miÂłoÂściÂą. Wielu teÂż wspĂłÂłczesnych nam ludzi wysoko ceni prawdziwÂą miÂłoÂśĂŚ miĂŞdzy mĂŞÂżem i ÂżonÂą, ktĂłry przejawia siĂŞ w rĂłÂżny sposĂłb, odpowiednio do szlachetnych obyczajĂłw danych ludĂłw i epok. MiÂłoÂśĂŚ ta jako wybitnie ludzka, bo kieruje siĂŞ od osoby do osoby pod wpÂływem dobrowolnego uczucia, obejmuje dobro caÂłej osoby. MoÂże teÂż nadaĂŚ szczegĂłlnÂą godnoÂśĂŚ cielesnym i duchowym swym przejawom oraz uszlachetniĂŚ je jako skÂładniki i swoiste oznaki maÂłÂżeĂąskiej przyjaÂźni. TĂŞ miÂłoÂśĂŚ Pan nasz zechciaÂł szczegĂłlnym darem swej Âłaski i miÂłoÂści uzdrowiĂŚ, udoskonaliĂŚ i wywyÂższyĂŚ. Taka miÂłoÂśĂŚ, wiÂąÂżÂąc z sobÂą czynniki boskie i ludzkie, prowadzi maÂłÂżonkĂłw do dobrowolnego wzajemnego oddawania siĂŞ sobie, ktĂłre wyraÂża siĂŞ w czuÂłych uczuciach i aktach oraz przenika caÂłe ich Âżycie, co wiĂŞcej, sama udoskonala siĂŞ i wzrasta przez swoje szlachetne dziaÂłanie. PrzewyÂższa wiĂŞc zdecydowanie czysto erotycznÂą skÂłonnoÂśĂŚ, ktĂłra nastawiona egoistycznie, szybko i ÂżaÂłoÂśnie zanika.
MiÂłoÂśĂŚ wyraÂża siĂŞ i dopeÂłnia w szczegĂłlny sposĂłb wÂłaÂściwym aktem maÂłÂżeĂąskim. Akty zatem, przez ktĂłre maÂłÂżonkowie jednoczÂą siĂŞ z sobÂą w sposĂłb intymny i czysty, sÂą uczciwe i godne; a jeÂśli speÂłniane sÂą prawdziwie po ludzku, sÂą oznakÂą i podtrzymaniem wzajemnego oddania siĂŞ, przez ktĂłre maÂłÂżonkowie ubogacajÂą siĂŞ sercem radosnym i wdziĂŞcznym. MiÂłoÂśĂŚ ta potwierdzona wzajemnÂą wiernoÂściÂą, a przede wszystkim uÂświĂŞcona sakramentem Chrystusowym, pozostaje niezÂłomnie wierna fizycznie i duchowo w doli i niedoli, i dlatego pozostaje obca wszelkiemu cudzoÂłĂłstwu i rozwodowi. Przez rĂłwnÂą godnoÂśĂŚ osobistÂą kobiety i mĂŞÂżczyzny, ktĂłra musi byĂŚ uwzglĂŞdniona przy wzajemnej i peÂłnej miÂłoÂści maÂłÂżonkĂłw, ukazuje siĂŞ takÂże w peÂłnym Âświetle potwierdzona przez Pana jednoÂśĂŚ maÂłÂżeĂąstwa. Do staÂłego jednak wypeÂłniania obowiÂązkĂłw tego chrzeÂścijaĂąskiego powoÂłania potrzeba niezwykÂłej cnoty. Dlatego to maÂłÂżonkowie, umocnieni ÂłaskÂą na ÂświĂŞte Âżycie, bĂŞdÂą pilnie pielĂŞgnowaĂŚ i modlitwÂą wypraszaĂŚ sobie miÂłoÂśĂŚ trwaÂłÂą, wielkodusznoÂśĂŚ i ducha ofiary.
WyÂżej bĂŞdzie ceniona prawdziwa miÂłoÂśĂŚ maÂłÂżeĂąska i ksztaÂłtowaĂŚ siĂŞ bĂŞdzie zdrowa o niej opinia publiczna, jeÂśli maÂłÂżonkowie chrzeÂścijaĂąscy wyrĂłÂżniÂą siĂŞ w tej miÂłoÂści dowodami wiernoÂści i harmonii, jak teÂż troskliwoÂściÂą o wychowanie dzieci, oraz jeÂśli wezmÂą udziaÂł w dziele koniecznej odnowy kulturalnej, psychologicznej i spoÂłecznej maÂłÂżeĂąstwa oraz rodziny. MÂłodych winno siĂŞ przede wszystkim na Âłonie samej rodziny odpowiednio i w stosownym czasie pouczaĂŚ o godnoÂści, zadaniu i dziele miÂłoÂści maÂłÂżeĂąskiej, aby nauczeni szacunku dla czystoÂści, mogli przejÂśĂŚ we wÂłaÂściwym wieku od uczciwego narzeczeĂąstwa do maÂłÂżeĂąstwa.

KDK 50. (PÂłodnoÂśĂŚ maÂłÂżeĂąska). MaÂłÂżeĂąstwo i miÂłoÂśĂŚ maÂłÂżeĂąska z natury swej skierowane sÂą ku pÂłodzeniu i wychowywaniu potomstwa. Dzieci teÂż sÂą najcenniejszym darem maÂłÂżeĂąstwa i rodzicom przynoszÂą najwiĂŞcej dobra. BĂłg sam to powiedziaÂł: "Nie jest dobrze czÂłowiekowi byĂŚ samemu" (Rdz 2,18), i "uczyniÂł czÂłowieka od poczÂątku jako mĂŞÂżczyznĂŞ i niewiastĂŞ" (Mt 19,14), chcÂąc daĂŚ mu pewne specjalne uczestnictwo w swoim wÂłasnym dziele stwĂłrczym, pobÂłogosÂławiÂł mĂŞÂżczyÂźnie i kobiecie mĂłwiÂąc: "bÂądÂźcie pÂłodni i rozmnaÂżajcie siĂŞ" (Rdz 1,28). Dlatego prawdziwy szacunek dla miÂłoÂści maÂłÂżeĂąskiej i caÂły sens Âżycia rodzinnego zmierzajÂą do tego, Âżeby maÂłÂżonkowie nie zapoznajÂąc pozostaÂłych celĂłw maÂłÂżeĂąstwa, skÂłonni byli mĂŞÂżnie wspĂłÂłdziaÂłaĂŚ z miÂłoÂściÂą StwĂłrcy i Zbawiciela, ktĂłry przez nich wciÂąÂż powiĂŞksza i wzbogaca swojÂą rodzinĂŞ. MaÂłÂżonkowie wiedzÂą, Âże w speÂłnianiu obowiÂązku, jakim jest przekazywanie Âżycia i wychowywanie, obowiÂązku, ktĂłry trzeba uwaÂżaĂŚ za gÂłĂłwnÂą ich misjĂŞ, sÂą wspĂłÂłpracownikami miÂłoÂści Boga - StwĂłrcy i jakby jej wyrazicielami. Przeto majÂą wypeÂłniaĂŚ zadanie swoje w poczuciu ludzkiej i chrzeÂścijaĂąskiej odpowiedzialnoÂści oraz z szacunkiem peÂłnym ulegÂłoÂści wobec Boga; zgodnÂą radÂą i wspĂłlnym wysiÂłkiem wyrobiÂą sobie sÂłuszny poglÂąd w tej sprawie, uwzglĂŞdniajÂąc zarĂłwno swoje wÂłasne dobro, jak i dobro dzieci czy to juÂż urodzonych, czy przewidywanych i rozeznajÂąc teÂż warunki czasu oraz sytuacji Âżyciowej tak materialnej, jak i duchowej; a w koĂącu, liczÂąc siĂŞ z dobrem wspĂłlnoty rodzinnej, spoÂłeczeĂąstwa i samego KoÂścioÂła. PoglÂąd ten winni maÂłÂżonkowie ustalaĂŚ ostatecznie wobec Boga. Niech chrzeÂścijaĂąscy maÂłÂżonkowie bĂŞdÂą Âświadomi, Âże w swoim sposobie dziaÂłania nie mogÂą postĂŞpowaĂŚ wedle wÂłasnego kaprysu, lecz Âże zawsze kierowaĂŚ siĂŞ majÂą sumieniem, dostosowanym do prawa BoÂżego, posÂłuszni UrzĂŞdowi Nauczycielskiemu KoÂścioÂła, ktĂłry wykÂłada to prawo autentycznie, w Âświetle Ewangelii. Boskie prawo ukazuje peÂłne znaczenie miÂłoÂści maÂłÂżeĂąskiej, chroni jÂą i pobudza do prawdziwie ludzkiego jej udoskonalenia. Tak wiĂŞc maÂłÂżonkowie chrzeÂścijaĂąscy, ufajÂąc BoÂżej OpatrznoÂści i wyrabiajÂąc w sobie ducha ofiary, przynoszÂą chwaÂłĂŞ StwĂłrcy i zdÂąÂżajÂą do doskonaÂłoÂści w Chrystusie, kiedy w poczuciu szlachetnej, ludzkiej i chrzeÂścijaĂąskiej odpowiedzialnoÂści peÂłniÂą zadanie rodzenia potomstwa. SpoÂśrĂłd maÂłÂżonkĂłw, co w ten sposĂłb czyniÂą zadoÂśĂŚ powierzonemu im przez Boga zadaniu, szczegĂłlnie trzeba wspomnieĂŚ o tych, ktĂłrzy wedle roztropnego wspĂłlnego zamysÂłu podejmujÂą siĂŞ wielkodusznie wychowaĂŚ naleÂżycie takÂże liczniejsze potomstwo.
MaÂłÂżeĂąstwo jednak nie jest ustanowione wyÂłÂącznie dla rodzenia potomstwa; sama bowiem natura nierozerwalnego zwiÂązku miĂŞdzy dwoma osobami oraz dobro potomstwa wymagajÂą, aby takÂże wzajemna miÂłoÂśĂŚ maÂłÂżonkĂłw odpowiednio siĂŞ wyraÂżaÂła, aby siĂŞ rozwijaÂła i dojrzewaÂła. Dlatego maÂłÂżeĂąstwo trwa jako poÂłÂączenie i wspĂłlnota caÂłego Âżycia i zachowuje wartoÂśĂŚ swojÂą oraz nierozerwalnoÂśĂŚ nawet wtedy, gdy brakuje tak czĂŞsto poÂżÂądanego potomstwa.

KDK 51. (Uzgadnianie miÂłoÂści maÂłÂżeĂąskiej z poszanowaniem Âżycia ludzkiego). SobĂłr zdaje sobie sprawĂŞ z tego, Âże maÂłÂżonkowie mogÂą w ukÂładaniu harmonijnie poÂżycia maÂłÂżeĂąskiego doznaĂŚ trudnoÂści skutkiem niektĂłrych dzisiejszych warunkĂłw i znajdowaĂŚ siĂŞ w takiej sytuacji, w ktĂłrej nie moÂżna przynajmniej do czasu, pomnaÂżaĂŚ liczby potomstwa i nieÂłatwo jest podtrzymywaĂŚ wiernÂą miÂłoÂśĂŚ i peÂłnÂą wspĂłlnotĂŞ Âżycia. Gdzie zrywa siĂŞ intymne poÂżycie maÂłÂżeĂąskie, tam nierzadko wiernoÂśĂŚ moÂże byĂŚ nastawiona na prĂłbĂŞ a dobro potomstwa zagroÂżone. Wtedy bowiem grozi niebezpieczeĂąstwo zarĂłwno wychowaniu dzieci, jak i zdecydowanej woli przyjĂŞcia dalszego potomstwa.
SÂą tacy, ktĂłrzy oÂśmielajÂą siĂŞ rozwiÂązywaĂŚ te problemy nieuczciwie; co wiĂŞcej, nie wzdragajÂą siĂŞ przed zabĂłjstwem; KoÂściĂłÂł jednak przypomina, Âże nie moÂże byĂŚ rzeczywistej sprzecznoÂści miĂŞdzy boskimi sprawami dotyczÂącymi z jednej strony przekazywania Âżycia, a z drugiej pielĂŞgnowania prawidÂłowej miÂłoÂści maÂłÂżeĂąskiej.
BĂłg bowiem, Pan Âżycia, powierzyÂł ludziom wzniosÂłÂą posÂługĂŞ strzeÂżenia Âżycia, ktĂłrÂą czÂłowiek powinien wypeÂłniaĂŚ w sposĂłb godny siebie. NaleÂży wiĂŞc z najwiĂŞkszÂą troskÂą ochraniaĂŚ Âżycie od samego jego poczĂŞcia; spĂŞdzanie pÂłodu jak i dzieciobĂłjstwo sÂą okropnymi przestĂŞpstwami. ÂŻycie pÂłciowe czÂłowieka i zdolnoÂśĂŚ rozrodcza ludzi dziwnie gĂłrujÂą nad tym wszystkim, co znajduje siĂŞ na niÂższych szczeblach Âżycia; z tego teÂż powodu naleÂży odnosiĂŚ siĂŞ z wielkim szacunkiem do aktĂłw wÂłaÂściwych poÂżyciu maÂłÂżeĂąskiemu, speÂłnianych w sposĂłb odpowiadajÂący prawdziwej godnoÂści ludzkiej. Kiedy wiĂŞc chodzi o pogodzenie miÂłoÂści maÂłÂżeĂąskiej z odpowiedzialnym przekazywaniem Âżycia, wĂłwczas moralny charakter sposobu postĂŞpowania nie zaleÂży wyÂłÂącznie od samej szczerej intencji i oceny motywĂłw, lecz musi byĂŚ okreÂślony w Âświetle obiektywnych kryteriĂłw, uwzglĂŞdniajÂących naturĂŞ osoby ludzkiej i jej czynĂłw, ktĂłre to kryteria w kontekÂście prawdziwej miÂłoÂści strzegÂą peÂłnego sensu wzajemnego oddawania siĂŞ sobie i czÂłowieczego przekazywania Âżycia; a to jest niemoÂżliwe bez kultywowania szczerym sercem cnoty czystoÂści maÂłÂżeĂąskiej. Synom KoÂścioÂła, wspartym na tych zasadach, nie wolno przy regulowaniu urodzeĂą schodziĂŚ na drogi, ktĂłre UrzÂąd Nauczycielski KoÂścioÂła przy tÂłumaczeniu prawa BoÂżego odrzuca.
Niech zaÂś wszyscy wiedzÂą, Âże Âżycie ludzkie i zadanie przekazywania go nie ograniczajÂą siĂŞ tylko do perspektyw doczesnoÂści, i nie mogÂą tylko w niej samej znajdowaĂŚ swego wymiaru i zrozumienia, lecz majÂą zawsze odniesienie do wiecznego przeznaczenia ludzkiego.

KDK 52. (Troska obowiÂązujÂąca wszystkich o podniesienie maÂłÂżeĂąstwa i rodziny). Rodzina jest szkoÂłÂą bogatszego czÂłowieczeĂąstwa. Aby zaÂś mogÂła ona osiÂągnÂąĂŚ peÂłniĂŞ swego Âżycia i posÂłannictwa, trzeba Âżyczliwego duchowego udzielania siĂŞ i wspĂłlnej wymiany myÂśli pomiĂŞdzy maÂłÂżonkami oraz troskliwego wspĂłÂłdziaÂłania rodzicĂłw w wychowywaniu dzieci. Czynna obecnoÂśĂŚ ojca bardzo pomaga ich urobieniu; lecz i opieka domowa matki, jakiej potrzebujÂą zwÂłaszcza mÂłodsze dzieci, winna byĂŚ zapewniona, co nie powinno jednak uniemoÂżliwiaĂŚ uprawnionego awansu spoÂłecznego kobiety. Dzieci powinno siĂŞ tak wychowywaĂŚ, aby po dojÂściu do wieku dojrzaÂłego mogÂły z peÂłnym poczuciem odpowiedzialnoÂści pĂłjÂśĂŚ za powoÂłaniem, takÂże i duchownym, oraz wybraĂŚ stan Âżycia, w ktĂłrym, jeÂśli zwiÂąÂżÂą siĂŞ maÂłÂżeĂąstwem, mogÂłyby zaÂłoÂżyĂŚ wÂłasnÂą rodzinĂŞ w pomyÂślnych dla siebie warunkach moralnych, spoÂłecznych i gospodarczych. Jest rzeczÂą rodzicĂłw lub opiekunĂłw, aby stawali siĂŞ przewodnikami dla mÂłodych w zakÂładaniu rodziny przez roztropne rady, ktĂłrym ci ostatni winni chĂŞtnie dawaĂŚ posÂłuch, wystrzegaĂŚ siĂŞ jednak naleÂży skÂłaniania ich przymusem bezpoÂśrednim lub poÂśrednim do zawarcia maÂłÂżeĂąstwa lub do wyboru partnera w maÂłÂżeĂąstwie.
W ten sposĂłb rodzina, w ktĂłrej rĂłÂżne pokolenia spotykajÂą siĂŞ i pomagajÂą sobie wzajemnie w osiÂąganiu peÂłniejszej mÂądroÂści Âżyciowej oraz w godzeniu praw poszczegĂłlnych osĂłb z wymaganiami Âżycia spoÂłecznego, jest fundamentem spoÂłeczeĂąstwa. Dlatego wszyscy, ktĂłrzy majÂą wpÂływ na wspĂłlnoty i grupy spoÂłeczne, winni przyczyniaĂŚ siĂŞ skutecznie do podnoszenia maÂłÂżeĂąstwa i rodziny. WÂładza paĂąstwowa niech uwaÂża za swojÂą ÂświĂŞtÂą powinnoÂśĂŚ uznawanie prawdziwej natury tych instytucji, ochronĂŞ ich i popieranie, strzeÂżenie moralnoÂści publicznej i sprzyjanie dobrobytowi domowemu. NaleÂży zabezpieczyĂŚ prawa rodzicĂłw do rodzenia potomstwa i wychowywania go na Âłonie rodziny. Niech przez przewidujÂące ustawodawstwo i rĂłÂżne poczynania doznajÂą opieki oraz stosownej pomocy rĂłwnieÂż ci, ktĂłrzy niestety pozbawieni sÂą dobrodziejstwa rodziny.
ChrzeÂścijanie wyzyskujÂąc czas obecny i odrĂłÂżniajÂąc sprawy wieczne od tego, co ulega zmianom, powinni pilnie podnosiĂŚ wartoÂści maÂłÂżeĂąstwa i rodziny tak Âświadectwem wÂłasnego Âżycia, jak i zharmonizowanym wspĂłÂłdziaÂłaniem z ludÂźmi dobrej woli; a w ten sposĂłb po usuniĂŞciu trudnoÂści zaspokajaĂŚ bĂŞdÂą potrzeby rodziny i zapewniaĂŚ jej korzyÂści odpowiadajÂące czasom dzisiejszym. WielkÂą pomocÂą dla osiÂągniĂŞcia tego celu bĂŞdÂą: zmysÂł chrzeÂścijaĂąski u wiernych, prawe sumienie moralne ludzi oraz mÂądroÂśĂŚ i doÂświadczenie tych, ktĂłrzy biegli sÂą w naukach ÂświĂŞtych.
SpecjaliÂści, zwÂłaszcza w dziedzinie biologii, medycyny, socjologii i psychologii, wiele mogÂą oddaĂŚ usÂług dobru maÂłÂżeĂąstwa i rodziny oraz spokojowi sumieĂą, jeÂśli przez wspĂłlny wkÂład swych badaĂą bĂŞdÂą siĂŞ gorliwie staraĂŚ naÂświetliĂŚ rĂłÂżne warunki sprzyjajÂące uczciwemu regulowaniu ludzkiej rozrodczoÂści.
Zadaniem kapÂłanĂłw - po otrzymaniu przez nich naleÂżytego wyksztaÂłcenia w sprawach Âżycia rodzinnego - jest wspieranie powoÂłania maÂłÂżonkĂłw w ich poÂżyciu maÂłÂżeĂąskim i rodzinnym rĂłÂżnymi Âśrodkami duszpasterskimi, jak gÂłoszenie sÂłowa BoÂżego, kultem liturgicznym i innymi pomocami duchowymi, a rĂłwnieÂż umacnianie ich z dobrociÂą i cierpliwoÂściÂą wÂśrĂłd trudnoÂści i utwierdzanie w miÂłoÂści, aby tworzyÂły siĂŞ naprawdĂŞ promieniujÂące rodziny.
RĂłÂżne dzieÂła spoÂłeczne, zwÂłaszcza zrzeszenia rodzinne, niech starajÂą siĂŞ mÂłodzieÂż i samych maÂłÂżonkĂłw, szczegĂłlnie tych, ktĂłrzy siĂŞ niedawno pobrali, umacniaĂŚ nauczaniem i oddziaÂływaniem oraz przysposabiaĂŚ do Âżycia rodzinnego, spoÂłecznego i apostolskiego.
W koĂącu sami maÂłÂżonkowie, stworzeni na obraz Boga Âżywego i umieszczeni w prawdziwym porzÂądku osobowym, niech bĂŞdÂą zespoleni jednakim uczuciem, podobnÂą myÂślÂą i wspĂłlnÂą ÂświĂŞtoÂściÂą, Âżeby idÂąc za Chrystusem, zasadÂą Âżycia, stawali siĂŞ przez radoÂśĂŚ i ofiary swego powoÂłania, przez wiernÂą swojÂą miÂłoÂśĂŚ Âświadkami owego misterium miÂłoÂści, ktĂłre Pan objawiÂł Âświatu swÂą ÂśmierciÂą i zmartwychwstaniem.

Archidiecezja ÂŁĂłdzka

Forum Dla INTELIGENTNYCH

#1 2010-09-21 12:23:00

Konstytucja Soboru WatykaĂąskiego II o KoÂściele w Âświecie wspĂłÂłczesnym

Stopka forum